Modlitwa do różowego Księżyca

Witajcie Kochani! Nareszcie wiosna w pełni. Pewnie mieliście okazję wczoraj (8.04/09.04) widzieć jaką wspaniałą pełnię nam przyniosła. Już wspanialszej w tym roku nie będzie. Księżyc był w odległości 357 tys. km od Ziemi, a na ogół jest w odległości 384 tys. km od Ziemi, stąd wydawał nam się 30% jaśniejszy i 14% większy niż zwykle. Moc Księżyca tak bardzo mnie natchnęła, że stworzyłam wiersz, niejaką litanię do naszego satelity: 

Modlitwa do różowego Księżyca

Patrzyłam na Księżyc i na miłość przez różowe okulary.

Aż nadeszła noc ciemna, ale wielce jasna, a nie bez niejasności . Niecodzienna? Nie, codzienna, a niezapomniana,

Gdy pewnego razy stał się wielki,

Jakby ta kula nie do pokonania, do Ziemi bliżej przywędrowała,

Ku niewiadomym celom ciągniona,

A może ona Matkę naszą zwiodła ?

Może ten niecny łowca,

Srebrna dwulicowa błyskotka,

Ptasia zmora,

Ten bezkarny złodziej najpiękniejszego daru we Wszechświecie jakie nam Słońce daje, Światła,

Ten lustrzany oszust, niczym z gabinetu luster wzięty,

Ten magnetyczny grabieżca ziemskich wód

Słodkich a słonych, by plątać z nich serpentyny, a plaże o suchą pustość przyprawiać.

Który niejednokrotnie w swych tańcach, w swych figlach, w swych świetlnych kąpielach,

O modlitwach naszych zapomina, czy przesypia, a na prośby milczy jakby miał serce z kamienia.

 Modliłam się do Księżyca raz niejeden, wiosenną porą, wznosiłam ręce,

I nie zapomniał Gwiezdny Namiestnik o duszy zbłąkanej.

Księżycu, różowy księżycu!

Moja miłość przyszła tak szybko…

Jakże była wielka i głęboka

Niczym morza Ziemi najpiękniejsze.

Jak urocza, anielsko miła i dostojna,

A też wysoce postawiona.

Otóż dar samego Księżyca!

Księżycu, różowy Księżycu!

Srebrny zwodzicielu...

Mącicielu myśli, nigdy niepokarany

Snów naszych manipulatorze,

Cichy wędkarzu dusz stęsknionych miłości w ziemskim padole.

Och Księżycu, odwieczna rzeźbo nasza niebiańska, ileś słonych  mórz ode mnie wymusił na dług w tak niejasnym z Największym układzie?

Gdy nie mogłam nic Ci dać za miłość zamiast mórz, zabrałeś mi ją.

Och,  Niosący światło,

Wielki jesteś Księżycu w bliskiej relacji, nawet bez różowych okularów widziany..